Tessa Neefjes kwam de nodige tegenslag tegen in de Unbound Gravel Race, maar onze renster toonde doorzettingsvermogen door zich toch naar de finish
te knokken. Ze vertelt wat ze allemaal tegenkwam onderweg en dat was niet gering.
Na elf miles kwamen we in de modder terecht, ook wel bekend als pindakaasmodder. Ik had een spatel mee om die van mijn wielen te krijgen, maar die brak af en met de blote handen wilde het niet. Mijn wielen waren compleet geblokkeerd, waardoor ik moest lopen en zelfs schouderen met mijn fiets. Ik zat zo'n beetje
in laatste positie toen we van de modderstrook kwamen. Maar na een achtervolging van 180 miles wist ik me weer naar een plek bij de eerste tien te knokken.''
''Daarna sloeg het noodlot toe bij de verzorging. Ik kreeg niet mijn speciale bidon met gels en repen aangereikt maar een bidon met water. Toen ik daarachter kwam leek het me geen goed plan om terug te keren. Daarna moest ik 100 miles zien te overleven in 35 graden op 1 bidon en zonder voeding. Net voor de tweede bevoorrading kwam ik in een open veld in een serieus noodweer terecht. Ik schuilde een uur in een achtergelaten auto en daar verloor ik uiteraard mijn plekje bij de eerste tien. Bij de tweede post moest ik dus kleding wisselen en kon ik me eindelijk bevoorraden. Ik had nog nooit zo'n hongerklop en had zelfs dagh dagen later nog honger. Ik moest mijn doel bijstellen: niet meer was mijn focus gericht op bij de top tien eindigen, maar de finish bereiken was uitdaging genoeg. Ik was dan ook blij dat dit gelukt was en ook nog toevallig met de Australische deelnemer waarmee ik in die auto geschuild had.
''
'Wat een epische rit was dat, maar ook een mijlpaal en een wedstrijd die ik mijn leven lang niet meer vergeet.''